تاریخچه ی سایبان

سایبان مغازه برای اولین بار در تمدن مصر باستان و سوریه استفاده شد. اولین بار از سایبان با نام حصیرهای بافته یاد می‌کردند و برای مغازه‌ها و خانه‌ها از آن استفاده می‌کردند. ولاریوم  یکی از سایبان‌های مهم درجهان باستان بود که یک سازهٔ بزرگ بود که سایهٔ وسیعی ایجاد می‌کرد و قابلیت جمع شدن هم داشت. همچنین در بالای قسمت‌هایی که به منظور نشستن تعبیه شده بود قرار داشت (در کولوسئوم روم) این سیستم که از پارچه‌های کتان با قابلیت ایجاد سایه، چهارچوب‌های الواری، بندگاه‌ها و ریسمان‌های آهنی ساخته شده بود به راحتی می‌توانست روی یک سوم میدان مسابقه و محل‌های استقرار سایه ایجاد کند.

بیشتر بخوانید: راهنمای خرید و قیمت سایبان برقی تراس

دنیای باستان و سایبان مغازه

یک سوم دیگر توسط دیوارهای بلندی که در اطراف آن قرارداشت، سایه افکنی می‌شد و در نتیجه بیشتر محل‌های نشستن، در بعد از ظهر سایه داشتند. اعتقاد بر این است که از ملوانانی که در ساخت بادبان و بادبان‌بندی مهارت داشتند استفاده شده بودند تا ولاریوم را ساخته، نگهداری کنند و عملیات مربوط به آن را انجام دهند.

اوایل قرن نوزدهم

سایبان‌ مغازه ها در نیمه اول قرن نوزدهم متداول شده بودند. در آن زمان مردم این سایبان‌ مغازه ها را از تیرهایی از الوار و چدن که در کنار پیاده‌روها قرار داشت می‌ساختند و با میله ای که در جلو آن‌ها قرار داشت، آن‌ها را به هم متصل می‌کردند. برای ایجاد تکیه گاه در تأسیسات بزرگ‌تر، تیرشیب های زاویه‌دار، میله‌های جلویی را به سر در ساختمان متصل می‌کرد. انتهای بالایی کرباس با میخ، سوراخ‌بان و قلاب یا با بند کردن کرباس به یک میله در بالای آن که به سردر ساختمان پیچ شده بود به آن (به سردر ساختمان) متصل می‌شد.

انتهای دیگر کرباس (انتهای جلویی) تزیین شده بود یا به میلهٔ جلویی، بند شده بود و لبه‌هایش معمولاً آویزان بود و به صورت والان درآمده بود. در نمونه‌هایی از تزیینات، ستون‌های فلزی با ریزه کاری‌های فراوان تزیین شده بودند و بالای آن نیز با انتهای نیزه، توپ یا وسایل دیگر تزیین شده بود.

در روزهای ابری یا مواقعی که باران نمی‌بارید، این پوشش، لوله شده و جمع می‌شد و در کنار سردر ساختمان قرار می‌گرفت. همچنین در ماه‌های زمستانی، روش نگهداری به این صورت بود که می‌بایست سایبان‌ مغازه ها را جدا کرده و انبار می‌کردند. عکس‌هایی که از اوایط قرن ۱۹ موجود است چهارچوب عریان این ساختمان را نشان می‌دهد و از روی آن می‌توان حدس زد که این پوشش فقط در مواقع ضروری باز می‌شد. کرباس پنبه‌ای متداول‌ترین پارچه برای سایبان مغازه بود، پارچه ای پنبه ای که قرن‌ها برای ساخت بادبان و خیمه از آن استفاده می‌کردند.

ساخت اولین سایبان

در سال‌های پس از جنگ داخلی، استفاده از سایبان مغازه، همه‌گیر شده بود. لوله‌کشی‌های آهنی که با چهارچوب‌های سایبان مطابقت داشت، در نتیجهٔ تأسیس بنگاه‌های صنعتی در اواسط قرن نوزدهم، به‌طور وسیعی در دسترس قرار گرفت و ارزان شد. همینطور تبدیل به ماده ای متداول برای سایبان مغازه شد. و به راحتی می‌توانستند آن را شکل دهند و به هم پیچ کنند تا شکل‌ها و اندازه‌های مختلفی از آن تولید کنند. در همان زمان با پیدایش کشتی بخاری، سازندگان آسیاب‌ها و بادبان‌های کرباسی مجبور شدند که به دنبال بازارهای جدیدی بروند صنعت سایبان مغازه توسعه یافت. و مجموعه ای از پارچه و چهارچوب‌هایی را تولید می‌کرد که برای فروشگاه‌ها و پنجره‌ها مناسب بود.

اواخر قرن نوزدهم

در نیمه دوم قرن نوزدهم، سایبان‌ مغازه هایی که با ماشین‌های صنعتی ساخته شده بود محبوبیت فراوانی یافت. سایبان‌مغازه هایی که قبلاً ساخته می‌شد، دارای چهارچوب ثابتی بود. برای جمع کردن آن می‌بایست پارچهٔ آن را با دست لوله می‌کردند و تا نزدیک تیرشیب می‌رساندند. سیستم‌هایی که برای حل این مشکل برای فروشگاه‌ها و پنجره‌ها در نظر گرفته شد، دارای یک بازو بود که در جایی که به سردر ساختمان متصل می‌شد، دارای مفصل بود. برای گستراندن سایبان مغازه، بازو را پایین می‌آوردند و برای این که آن را جمع کنند، بازو را با استفاده از طناب و قرقره بالا می‌بردند.

چون کرباس به چهارچوب، متصل می‌ماند، سایبان‌ مغازه هایی که قابلیت جمع شدن داشتند، روش بهتری برای سایه انداختن فراهم می‌کردند. (مغازه داران و مالکان می‌توانستند مقدار سایهٔ حاصل از سایبان مغازه را با توجه به وضع هوا تنظیم کنند). وقتی خورشید از پشت ابر بیرون می‌آمد، می‌توانستند به راحتی سایبان مغازه را بگسترانند. اگر ناگهان بادهای شدیدی می‌وزید، مالکان می‌توانستند سایبان مغازه را در کنار دیوارهای ساختمان جمع کنند. که در این حالت، سایبان مغازه در معرض باد قرار نداشت.

سایبان‌ مغازه های اولیه دارای معایبی هم بودند. وقتی جمع می‌شدند، پارچه‌های آنها، نزدیک دیوار در کنار هم قرار می‌گرفت. این کار باعث می‌شد که قسمتی از پارچه‌ها در معرض هوا قرار گیرند و در نتیجهٔ رطوبت هوا، به تدریج فرسوده و خراب شوند. اگر سایبان مغازه طراحی مناسبی نداشت یا در محل مناسبی قرار نمی‌گرفت، می‌توانست جلوی قسمتی از پنجره یا درب را بگیرد. حتی سایبان‌ مغازه هایی که به‌طور نیمه‌کاره لوله شده بودند می‌توانستند منظره ای ناهنجار ایجاد کنند. مواد و طراحی‌های جدید، تمام این مشکلات را برطرف کرده‌است.

سوالات متداول